Alamut – niedostępne wzgórze z warowną twierdzą położone nad strategicznym traktem łączącym wybrzeże Morza Kaspijskiego z irańskim interiorem – to miejsce owiane złą sławą, budzące jednocześnie lęk i ciekawość. To właśnie tu narodziła się legenda Hasana Ibn as-Sabbaha i jego assasynów. Starzec z Gór, jak powszechnie go nazywano, w młodości zraził się do „kłamliwej” sunny, czyli muzułmańskiej ortodoksji, i stał się gorliwym orędownikiem ismailizmu. Wierzył, że ta doktryna oraz oddana grupa wyznawców gotowych zrobić dla niego wszystko, pozwolą mu zdobyć władzę absolutną nad islamskim światem. Realizację planów rozpoczął od przejęcia twierdzy Alamut i, uczynił z niej axis mundi założonej przez siebie sekty. Sława wielkiego, oświeconego myśliciela oraz bezwzględnego, ale sprawiedliwego wodza, którą Ibn as-Sabbaha był owiany, szybko niosła się po okolicy, przysparzając mu nowych zwolenników. Dzięki temu mógł wcielić w życie swoje idee i przeprowadzić wielkie doświadczenie na człowieku: „Wypróbować ludzkie zaślepienie do jego ostatecznych granic! Osiągnąć dzięki niemu najwyższą moc i niezależność od całego świata! Urzeczywistnić baśń! Zamienić bajkę w rzeczywistość, by mówiły o niej jeszcze późne wnuki!” Jak zakończy się ten szaleńczy eksperyment samozwańczego proroka? Czy przyniesie mu upragnioną władzę i wolność? Jaką cenę za bezgraniczne oddanie będą musieli zapłacić ci, którzy mu zaufali? Powieść Vladimira Bartola, opublikowana w 1938 roku, była w zamierzeniu alegorią, reakcją autora na rosnące w siłę reżimy faszystowskie w Europie, zwłaszcza we Włoszech, ma jednak charakter ponadczasowy, uniwersalny. Dużo mówi o naturze człowieka, jego słabościach, podatności na manipulację i skłonności do ulegania zwodniczym obietnicom.