Opowiadania te, rozgrywające się głównie w latach czterdziestych i pięćdziesiątych XX wieku, podobnie jak u popularnego wśród polskich czytelników Etgara Kereta, wyrastają z tradycji oralnej, z kawiarnianej gawędy. Kawiarnia skądinąd służy im często za tło. Za jej gościnną przestrzenią rozpościera się świat zbrodni wojennych, masowych egzekucji, mrocznych interesów, rasowych porachunków, kradzieży i szabru. Tytułowe Adżami to dzielnica będąca symbolem izraelskiej kolonizacji Jafy. W 1948 roku wojsko Izraela zgromadziło w niej nielicznych Palestyńczyków, którym nie udało się z Jafy uciec. Dzielnicę otoczono drutem kolczastym i można było z niej wyjść jedynie za przepustką; powszechnie nazywano ją „gettem”. To tu toczy się akcja części opowiadań Granovskiego, w których pomimo murów wznoszonych przez państwo ludzie łączą się we wspólnoty i potrafią pokochać niezależnie od narzucanych im tożsamości. Dziś Adżami, gdzie zachowało się najwięcej starej, arabskiej architektury, jest miejscem zgentryfikowanym, turystyczną atrakcją, w czym wielu działaczy miejskich, do których sam Yossi Granovski się zalicza, upatruje ponownego procesu kolonizacji. Miłośnicy antropologicznych analiz Sharona Rotbarda zawartych w książce "Białe miasto, czarne miasto…" odnajdą w opowiadaniach Granovskiego te same treści – tym razem wpisane w fabułę. Podobnie jak Rotbard, Granovski dekonstruuje izraelską mitologię wojny i Tel Awiwu jako białego miasta niewinnie wzniesionego na piasku. Sam pisarz przyznaje, że przeszedł ideologiczną przemianę: od wychowanego w duchu syjonizmu weterana armii, który rozpędzał nacjonalistyczne demonstracje Arabów w Jafie, do człowieka dostrzegającego w Arabach sąsiadów.